Από: κ. Μανόλη Τσακίρη, συγγραφέα
ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ
Η Ζάρα, η Μελία και ο Ζεύς μεγάλωσαν πια. Η Ζάρα μας έχει ήδη δύο αγόρια και η Μελία μας, προς το παρόν έχει έναν οικουμενικό σκοπό μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, τον αγώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία και μεγαλύτερο σεβασμό στο περιβάλλον, στα βουνά και στη θάλασσα.
Θυμάμαι την Ζαρούλα μας, πέντε-έξι μηνών, να την έχω αγκαλιά και να την πηγαίνω βόλτα πέρα-δώθε στο λιμάνι. Όταν έγινε έξι χρόνων, μολονότι είχε μόλις μπανιαριστεί από την μανούλα της, ερχόταν με στρατιωτικό βηματισμό στο καΐκι, γδυνόταν μόνη της τσιτσίδι, για να την κάνει μπάνιο πάλι η Πόπη.
Τί γλυκό αυτό το παιδί!
Όσον αφορά τον Δία (Ζε τον φωνάζω εγώ) προτιμούσε να κοιμάται στο καΐκι μας, στην πάνω κουκέττα μάλιστα, παρά στο σπίτι του. Μια νύχτα άκουσα ένα μπάμ! Είχε πέσει από την κουκέτα κι άρχισε τα κλάμματα. Έπεσε στην αγκαλιά μου ο κλαψιάρης. Δεν ήθελε να κοιμηθεί μόνος του και κοιμήθηκε δίπλα μου.
Τώρα τον καμαρώνω, επιχειρηματία πια, στο ιστορικό μαγαζί του ΠΕΙΡΑΤΗ. Το βράδυ ως τις πρωϊνές ώρες το μαγαζί το κρατάει ο Ζεύς, μαζί με την σύντροφό του. Το ξενύχτι είναι μια δύσκολη υπόθεση.
Τα τρία αυτά παιδιά τα θεωρούμε παιδιά μας και τα παιδιά τους εγγόνια μας , όπως τον Μάνο και τον Στέφανο, τα εγγόνια μας από τον Αντώνη και τον Αλέξανδρο.
Να είστε όλες και όλοι καλά.
Μανόλης Αντ. Τσακίρης
Εκ Σμύρνης ορμώμενος, υιοθετημένος από εκείνο το φωτεινό άστρο τον Αλδεβαράν, που μου κάνει πολλές φορές συντροφιά τις υπέροχες βραδιές στο ιστορικό και πολιτιστικό νησί, Δοκό, που τους πρωτοελλαδικούς χρόνους είχε πολλούς μόνιμους κατοίκους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου