Ι. Μ. Ύδρας: Πέρας Κατασκηνωτικής Περιόδου αγοριών

 

Από: https://www.romfea.gr/ieres-mitropoleis/70976-i-m-ydras-peras-kataskinotikis-periodou-agorion-foto
Για άλλη μια χρονιά, ο φιλόξενος τόπος της κατασκήνωσης της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών & Αιγίνης: «Ο Άγιος Νεκτάριος», στην πευκόφυτη ακρογιαλιά του Τούρλου στην Αίγινα τράπηκε σε στοργική αγκαλιά της τοπικής Εκκλησίας.
Αγκαλιά, την οποία απόλαυσαν πάνω από διακόσιοι σαράντα (240) κατασκηνωτές και πολυάριθμα στελέχη κατά τις δύο περιόδους αρρένων (7-14 Ιουλίου ~ αγόρια Γυμνασίου και Λυκείου & 14-22 Ιουλίου ~ αγόρια Δημοτικού).
Υπό το φως του θερινού ήλιου, οι νεαροί κατασκηνωτές προσπάθησαν να δεχτούν τις θεϊκές μαρμαρυγές του άσβηστου και άδυτου Ήλιου της Δικαιοσύνης, του γλυκύτατου Ιησού. 
Ακριβέστερα, με αφετηρία την «Επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου», τα παιδιά αγωνίστηκαν να γίνουν «το Φως του κόσμου» και να λάμψουν εν Χριστώ στο νοητό στερέωμα των αρετών, με οδηγούς και προστάτες τους Αγίους μας. 

Αυτό το πνευματικό φως επεκτάθηκε σε κάθε πτυχή της κατασκηνωτικής ζωής, γεμίζοντας τις καρδιές και τις ώρες με χαρά και γέλιο, ξεγνοιασιά και γνώση, άθληση, φιλία, προσευχή, συνύπαρξη. 
Η μεταλαμπάδευση των αξιών και του φωτεινού χριστιανικού τρόπου ζωής δεν θα ήταν όμως εφικτή δίχως την ευλογία και την ανύστακτη μέριμνα του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου κ. Εφραίμ.
Η παρουσία του στην κατασκήνωση, ο λόγος του, η προσευχή και όλες οι ενέργειές του είναι εκείνες που συντήρησαν και συντηρούν τη φλόγα στο καντήλι του ναού της κατασκήνωσης, ώστε εκείνο μπορεί να «φαίνει πάσι». 
Αντίστοιχα, ευχαριστούμε εκ μέσης καρδιάς την οσιωτάτη ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος – Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης για τη διαρκή πολύτροπη στήριξη και την προσευχητική συνδρομή της.
Στις δέλτους των ευχαριστηρίων και της προσφοράς στο εκκλησιαστικό έργο αξίζει, ασφαλώς, να καταγραφεί επίσης το πλήθος των εθελοντών και όσων εργάστηκαν, φανερώς και αφανώς, για την ετοιμασία και τη λειτουργία της κατασκήνωσης, καθώς και σε όσους έφεραν εις πέρας το απαιτητικό διακόνημα της σίτισης των παιδιών και της φροντίδας της κουζίνας.

Καθώς η κάθε κατασκηνωτική περίοδος είναι κυρίως οι άνθρωποι που την αποτελούν κάθε φορά, τα παιδιά και τα στελέχη δηλαδή, τότε ξεχωριστές ευχαριστίες οφείλονται στα δεύτερα, τα οποία δεν εφείσθησαν κόπων και αφιερώθηκαν με αγάπη και ζήλο στη φροντίδα των παιδιών.
Αρχής γενομένης από τον αρχηγό των δύο περιόδων, Αρχιμ. π. Αμφιλόχιο Γελαδάκη, ο οποίος νυχθημερόν στάθηκε διάκονος σύμπασας της κατασκήνωσης, με συμπαραστάτες στην υψηλή αυτή ευθύνη τους άοκνους υπαρχηγούς, κ. Παναγιώτη Κλήμη και κ. Μιχάλη Κάλαβρο.
Εν συνεχεία, η ευγνωμοσύνη στρέφεται στους κοινοτάρχες των δύο περιόδων, κ. Νικόλα Λαλαούνη και κ. Παναγιώτη Πλιάσσα, αλλά και στους ελπιδοφόρους νέους και συνεργάτες στον αμπελώνα του Κυρίου, τους ομαδάρχες και τους βοηθούς τους, που βρέθηκαν δίπλα στις ανάγκες των παιδιών και τα βοήθησαν να οδεύσουν προς το Φως του Χριστού.

Αναφέρονται ονομαστικά, με την προσευχή ο Φωτοδότης Χριστός να ευλογεί πάντοτε για το έργο τους αυτό και να τους ενδυναμώνει: Γεωργακόπουλος Νικόλαος, Κουτσούκης Φίλιππος, Σκούρτης Άγγελος, Γεωργακόπουλος Γρηγόριος, Φύτρες Ιωάννης, Μέλλος Ιωάννης, Παπαδάτος Ιωάννης, Τόγιας Χριστοφόρος, Κονδύλης Γεώργιος, Κουφόπουλος Δημήτριος, Γιαννούλης Λούκας, Τσέλιος Γεράσιμος, Πατιτάκης Θωμάς, Θεοδωρόπουλος Νεκτάριος, Παπαδάτος Νεκτάριος, Γιαννούλης Εμμανουήλ, Φούντας Κωνσταντίνος, Μποτσιβάλης Γεώργιος, Μαλούχος Αθανάσιος, Χριστοδούλου Άγγελος, Παντοφλίδης Ελευθέριος, Ρηγόπουλος Γεώργιος-Σώζων.
Μάλιστα, στην κατασκηνωτική περίοδο αγοριών Δημοτικού, αξίζει να μνημονευθεί και η αρωγή των εκκολαπτόμενων στελεχών, την παιδιών που απάρτισαν το Επιτελείο και συνέδραμαν, με τον συντονισμό των επιτελαρχών τους, κ. Νίκου Χατζηκωνσταντίνου και Αλέξανδρου Τσέλιου στη λειτουργία της Κατασκήνωσης που αγαπούν.
Πρόκειται για τους: Ρεκλείτη Κωνσταντίνο, Μπάμπο Ιωαννίκιο, Μαρμαρινό Σταύρο, Λουμιώτη Ιωάννη, Πέππα Νεκτάριο, Τζουρά Βασίλειο, Λορέτζο Διονύσιο, Μωυσή Εφραίμ, Μαργαρώνη Γεώργιο, Βαμβούρη Αντώνιο, Γιαννούλη Πρόδρομο.

Μπορεί η κατασκήνωση των αγοριών να έλαβε τέλος και τα παιδιά να απομακρύνθηκαν από τον τόπο της, αλλά εξακολουθητική ευχή μας αποτελεί ο τρόπος της να γίνει η σταθερά εκείνη που θα τα οδηγεί στο αληθινό Φως, εκείνο του Χριστού.
Είθε, λοιπόν, το Φως αυτό να καίει στις καρδιές, να φωτίζει τους δρόμους, να λάμπει στα πρόσωπα, να καταυγάζει κάθε πτυχή της ζωής, να επωάζει τους κατά Χριστόν πόθους ενός εκάστου, μέχρι να βιωθεί το πάντοτε ευκταίο «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός».