Το «πείραμα» της Ύδρας δίνει τον τόνο και το ύφος για τα μουσικά φεστιβάλ

Από την «Καθημερινή» του Νικου Bατοπουλου

Είδα την Υδρα «αλλιώς» και τη φαντάστηκα ακόμη πιο θετική σε νέες ιδέες από φρέσκους, δημιουργικούς ανθρώπους. Ημουν στην τελευταία συναυλία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής, στη δεύτερη χρονιά του φέτος, ένα από τα μικρά ιδιωτικά φεστιβάλ που ανάβουν σαν πυγολαμπίδες στα ελληνικά νησιά. Το Φεστιβάλ της Υδρας είναι ιδιωτική πρωτοβουλία (η διοργάνωση ανήκει στην εταιρεία spec’n’arts που ειδικεύεται στην κλασική μουσική) με την υποστήριξη του Δήμου Υδρας και αφήνει πολλές ελπίδες για το τι μπορεί σταδιακά να επιτευχθεί.Παρακολούθησα μόνο την τελευταία από τις τρεις συναυλίες. Εχασα τους Miscelanea Guitar Quartet (Κώστας Τοσίδης, Alejandro Diaz Bandres, Γιώργος Περβολαράκης και Μάνος Αναστασάκης), ένα σύνολο που γεννήθηκε το 2007, όταν τέσσερις νέοι, από την Ελλάδα και την Ισπανία, συναντήθηκαν στο Πανεπιστήμιο Mozarteum στο Σάλτσμπουργκ. Αλλά «κέρδισα» το Leondari Ensemble, που έδωσε μια συναυλία γεμάτη συγκίνηση με έργα Μπετόβεν, Σούμπερτ, Reinhold GliŽre και Μότσαρτ σε μία Αίθουσα (Μελίνα Μερκούρη του Δήμου Υδρας) όχι ασφαλώς ιδανική, αλλά δημιουργικά προκλητική ακριβώς λόγω της αντικειμενικής αντιξοότητας. Αν κρατώ κάτι, είναι η ανιδιοτέλεια, η πίστη, ο αλτρουισμός. Με ελεύθερη είσοδο, η συναυλία (με έργα που άρεσαν πολύ στον κόσμο, όπως το Κουαρτέτο για πιάνο, αρ. 2 σε μι ύφεση μείζονα, Κ. 493 του Μότσαρτ, με τους τέσσερις σολίστ να συμπράττουν), ήταν η εφαρμογή της ιδρυτικής αρχής του Leondari Ensemble. Νέοι μουσικοί από διάφορες χώρες, απόφοιτοι καλών σχολών, φίλοι και συνεργάτες, ο καθένας με ανεξάρτητη πορεία, συναντιούνται περιστασιακά ως σύνολο, σε συνδυασμούς που εξυπηρετούν τις εκάστοτε ανάγκες, και δίνουν συναυλίες στα πιο απρόβλεπτα μέρη. Ετσι, γεννήθηκε πέρυσι και το Φεστιβάλ του Σαρωνικού, έτσι ακούστηκε κλασική μουσική στον Γαλατά. Τους άκουσα να μου το επαναλαμβάνουν. Η Rebecca Markowski, που ζει στο Βερολίνο όπως και ο Caspar Frantz, ο Αυστραλός Francis Kefford, που έχει βάση το Λονδίνο και ο Ελληνας βιολονίστας Γιάννης Αγρανιώτης, τέσσερις συγκινητικοί νέοι, αφιερωμένοι στη μουσική. Χαίρονταν τη λειτουργία της προσφοράς. Η μεταξύ τους χημεία έκανε τη συναυλία μοναδική. Ο ήχος τους ήρθε και μας τύλιξε. Μουσικοί από τα κέντρα της Ευρώπης, με εμφανίσεις σε μεγάλες αίθουσες, έπαιζαν με συγκίνηση σε μια αίθουσα σχεδιασμένη για άλλο σκοπό. Αλλά η πράξη είχε συντελεστεί.Ο Γιάννης Αγρανιώτης (βιολί) και ο Francis Kefford (βιόλα) είναι τα ιδρυτικά μέλη του Leonardi Ensemble, ενός συνόλου που συγκαταλέγει στα μέλη του μουσικούς από διάφορες χώρες. Ο Σαρωνικός έχει γίνει τα τελευταία δύο χρόνια το «γήπεδό» τους, τον διαπλέουν, τον οργώνουν, τον φαντάζονται με μεγαλύτερη ακόμη δίψα για καλή μουσική.Για μουσικούς όπως η Rebecca Markowski, που έπαιζε με συμμετοχή σώματος και ψυχής, στο πρόσωπό της το ενέγραφε καθώς έπαιζε, η Υδρα ή ο Πόρος είναι ένα άλμα σε μία σχεδόν ουτοπία. Ο πιανίστας Caspar Frantz, που έπαιξε τόσο ωραία Σούμπερτ, έχει έναν ανεπιτήδευτο φιλελληνισμό που είναι ρομαντικά συγκινητικός. Χαρισματικός και έξοχος μουσικός ο Francis Kefford (βιόλα) και άξιος επαίνου ο συμπαθέστατος Γιάννης Αγρανιώτης που ενέπνευσε αυτούς τους καλούς μουσικούς και τους έφερε σε σταθερή βάση στα νερά του Σαρωνικού.

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_14/09/2012_495416