Κείμενο από: Βασίλη Γκάτσο
Ορεινή
Ερμιονίδα
Είναι ανάγκη
να καταγραφούν ακόμη και οι πιο ταπεινές κατασκευές.
Για τον απλό λόγο:
Δεν είναι καθόλου ταπεινές και ασήμαντες. Έγιναν από τον άνθρωπο του μόχθου,
γιατί τις χρειαζότανε να καλύψει ουσιαστικές ανάγκες του. Και σήμερα η
αρχιτεκτονική, όσο μεγαλειώδης και να είναι αν δεν είναι χρηστική και αναγκαία,
δεν είναι παρά επίδειξη. Μεγάλοι αρχιτέκτονες όπως ο Κωνσταντινίδης και ο
Πικιώνης συστηματικά ασχολήθηκαν με την λαϊκή κατοικία, τις λαϊκές κατασκευές
γιατί είναι σοφά, ωραία και χρήσιμα κατασκευάσματα. Είναι όπως τα δημοτικά μας
τραγούδια.
Για παράδειγμα η Ύδρα
που είναι δύο Ύδρες: Η μία, η γνωστή, με τα θαυμαστά αρχοντικά της που κάλυψαν
τις ανάγκες, υλικές και πνευματικές μιας μοναδικής εποχής, και η ορεινή Ύδρα με
τις κατασκευές των ανθρώπων του μόχθου από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι και
σήμερα. Ξερολιθιές, στάνες, αγροτόσπιτα, περιβόλια, μονοπάτια, καλντερίμια,
οχυρές θέσεις, παρατηρητήρια, υδραγωγεία, πηγές, στέρνες, ιερά, ξωκκλήσια,
μοναστήρια, χαράγματα στις πέτρες, ασβεστοκάμινα, και τόσα άλλα, μπερδεμένα
μέσα στο χρόνο, ποιο πρώτο και ποιο δεύτερο, τοπωνύμια μύθοι,
ιστορίες. Δεν ξέρω ποιος κερδίζει τα περισσότερα, ή μάλλον ποιος χάνει:
Αυτός που θα περιηγηθεί τον οικισμό ή αυτός που θα πάρει τα βουνά της Ύδρας;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου