Αγαπημένες εικόνες της Ύδρας στο cafe bar Papagalos μέσα από το φακό του Δημήτρη Λεμπέση

Από:hydranews

Αποκλειστική συνέντευξη του κ. Δημήτρη Λεμπέση

Με αφορμή την έκθεση ’Art goes…to Islands-Papagalos-Hydra’’, στο Πατάρι του Café Bar Papagalos, όπου στο δεύτερο μέρος (4-7/8/14), εικαστικοί φωτογράφοι συνυπάρχουν με εικαστικούς σχεδιαστές, ο Δημήτρης Λεμπέσης, μας εξηγεί για τη σχέση του με το χώρο, την Ύδρα, τα ερεθίσματα και τις πηγές έμπνευσης, τους καλλιτεχνικούς φόβους και τις εμμονές του…

κ. Λεμπέση είναι η πρώτη φορά που εκθέτετε στην Ύδρα, αν και Υδραίος, στην ομαδική έκθεση ‘’Art goes…to Islands-Papagalos-Hydra’’, πως προέκυψε.

Μέχρι τώρα δεν αισθανόμουν έτοιμος να εκθέσω, αλλά όταν μου προτάθηκε και από την επιμελήτρια και από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει καλύτερος τόπος για να ξεκινήσω. Τι σημαίνει για σας, αυτή η καλλιτεχνική συνύπαρξη με τους υπόλοιπους εικαστικούς και φωτογράφους (Νικόλας Αλεξίου, Colignion Baudouin, Γιώργος Ζαφειρίου, Άρης Καμαρωτός, Ιωάννα Κατσίμπρα, Μάρω Κουρή, Κώστας Σιαφάκας και Αγνή Χρονοπούλου); Είναι μία πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα πρόταση για δύο λόγους: Καταρχήν γιατί συνυπάρχει η έγχρωμη με την ασπρόμαυρη φωτογραφία και έπειτα γιατί κάποιοι όπως ο Κώστας Σιαφάκας είναι ζωγράφος και μάλιστα εξαιρετικός, που αυτή τη στιγμή παρουσιάζει μία ενότητα από πολύ ενδιαφέρουσες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Κύθνου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας εξομολογηθώ και κάτι άλλο, αν όλες οι φωτογραφίες είχαν σχέση με την Ύδρα, δεν θα μ’ ενδιέφερε καθόλου να εκθέσω κι αυτό γιατί το βρίσκω βαρετό και παρωχημένο. Αντίθετα, το γεγονός ότι είναι ένα πάζλ από διαφορετικές εικόνες και οπτικές Ελλήνων Φωτογράφων, αλλά και ενός Γάλλου του B. Colignion, αυτό ήταν που ουσιαστικά με παρότρυνε...

Τι σημαίνει για έναν καλλιτέχνη να εκθέτει στο Πατάρι του Café Bar-Papagalos και μάλιστα Υδραίο όπως εσείς, που μεταφέρει, την αρχιτεκτονική και την ενέργεια του παρελθόντος (Αρχοντικό Βούλγαρη), τη ζωντάνια και τη δύναμη του παρόντος;

Ο Papagalos είναι ένας ιστορικός χώρος με συνέχεια στο χρόνο, μια και ήταν το Αρχοντικό Βούλγαρη, όπως σωστά αναφέρατε, αλλά να μην ξεχνάμε ότι εδώ στεγάστηκε αρχικά η “Λαγουδέρα” του Μπάμπη Μωρέ, άρα σημειολογικά, έχει μεγάλη ιστορία και πολύ καλή ενέργεια, όπως και τώρα που πηγαινοέρχονται πάρα πολλά νέα παιδιά και με έκπληξη, αλλά και ιδιαίτερη χαρά διαπίστωσα, μια και ήμουν εδώ και στο προηγούμενο τετραήμερο, ότι μέσα στην μουσική, το ποτό και τη διασκέδαση, ενδιαφέρονταν για την έκθεση, την έβλεπαν, ρωτούσαν, έκαναν παρατηρήσεις… αυτό είναι πολύ δημιουργικό και θεωρώ ότι ο βασικός μας στόχος επιτεύχθηκε! 

Όπως διαπιστώνουμε οι φωτογράφοι που συμμετέχουν στην έκθεση είναι πολύ λιγότεροι από τους εικαστικούς, δέκα αν δεν κάνω λάθος, άλλοι χρησιμοποιούν χρώμα και άλλοι ασπρόμαυρο, εσείς γιατί επιλέξετε το χρώμα; 

Το χρώμα είναι η φυσιολογική κατάσταση του κόσμου μας, το λευκό συμβολίζει την αγνότητα και την καθαρότητα, αλλά ας θυμηθούμε ότι ακόμη και στην Αρχαία Ελλάδα, τα αγάλματα δεν ήταν λευκά όπως νομίζουν οι περισσότεροι αλλά είχαν χρώμα. Παλαιότερα τα τεχνικά μέσα δεν επέτρεπαν την ύπαρξη χρώματος, με την εξέλιξη του έγχρωμου φιλμ αρχικά και την εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας στην συνέχεια, έγινε δυνατή η πιστή απόδοση των χρωμάτων. Κατά την γνώμη μου, η έγχρωμη φωτογραφία είναι δυσκολότερη στην απόδοση της αρμονίας των χρωμάτων και δεν τα ωραιοποιεί όπως η ασπρόμαυρη. Εξακολουθώ να είμαι λάτρης της ασπρόμαυρης και των μεγάλων φωτογράφων του παρελθόντος, αφού κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες τους, καθόρισαν την εικαστική μου ματιά. 

Αν σας ζητούσαμε να μας αναφέρετε από του μεγάλους φωτογράφους ποιους θα ξεχωρίζετε ή ποιες φωτογραφίες τους;

 Οι φωτογράφοι που μου αρέσουν είναι πάρα πολλοί και για διαφορετικούς λόγους ο κάθε ένας. Η Diane Arbus στο “Child with Toy Hand Grenade in Central Park” εκφράζει όλη την φρίκη του πολέμου απλά φωτογραφίζοντας ένα παιδί, ο Ansel Adams έχει συλλάβει με το φακό του όλο το μεγαλείο της φύσης, με έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό. Ο Alfred Stieglitz με την φωτογραφία “The Blind” μου έδειξε όλο το μεγαλείο του πορτρέτου, όπως και ο τρόπος που ο Nobuyoshi Araki φωτογραφίζει τα λουλούδια δίνοντάς τους άλλο νόημα…Αν όμως έπρεπε να επιλέξω μία φωτογραφία θα ξεχώριζα το “L’ Inferno” του Robert Doisneau, υπάρχει και ένας Ιάπωνας φωτογράφος, σύγχρονος, όχι ιδιαίτερα γνωστός που είδαμε πέρσι στο Παρίσι και τα ασπρόμαυρα πορτρέτα του ήταν καθηλωτικά!!!

Έχετε πολλές φωτογραφίες με διαφορετικά θέματα, ποια είναι η πηγή έμπνευσης;

Τα ταξίδια που έχω κάνει τα δύο τελευταία χρόνια άπειρα ταξίδια, για αυτό και έχω 10.000 -12.000 φωτογραφίες, ωστόσο αυτό που πραγματικά με βοήθησε, παρόλο που στην αρχή με μπλόκαρε, ήταν οι συνεχείς εκθέσεις στα Μεγάλα Μουσεία, κυρίως στο Παρίσι, όπου είμαστε με τη σύντροφό μου, τον μισό χρόνο, αλλά και το Μονπελιέ, τη Νίκαια και το Μόντε Κάρλο. Γενικά η Γαλλία και ο πλούτος των εικόνων που σου προσφέρει είναι ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Τώρα θα πάμε στο Βερολίνο για ένα εύλογο διάστημα και αυτό πραγματικά με ενθουσιάζει, γιατί όπως ξέρετε, είναι η Ν. Υόρκη της Ευρώπης στη σύγχρονη τέχνη, τα τελευταία χρόνια.

Διαμένετε μόνιμα στο εξωτερικό;

Όχι γιατί έχουμε συνεργασίες και δουλειές και εκεί και εδώ, αλλά μένουμε τρίμηνα-τετράμηνα, κυρίως από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάϊο, που είναι και το pick της εικαστικής σεζόν.

Όπως γνωρίζουμε, από το project που έχετε κάνει με τα Παραρτήματα της Σχολής Καλών Τεχνών: Ύδρα-Μύκονος-Ρόδος-Δελφοί και όχι μόνον… έχετε μίαν έφεση-άνεση στην Αρχιτεκτονική Φωτογραφία, περισσότερο και λιγότερο στα Πρόσωπα, ποια Σχολή σας δυσκόλεψε και γιατί;

Θα σας φανεί παράξενο αλλά αυτό που με δυσκόλεψε είναι το Παράρτημα της Ύδρας. Ενώ με την πρώτη ματιά, η Ύδρα, μοιάζει εύκολος τόπος φωτογράφησης, μια και διαθέτει μία ποικιλία εικόνων και ερεθισμάτων, είναι τρομερά δύσκολη. Το φως, οι αντανακλάσεις και το χρώμα της, είναι πάρα πολύ δυνατά. Μικρότερος αναρωτιόμουν για τα εκτυφλωτικά χρώματα που χρησιμοποιεί ο Τέτσης, όταν ζωγραφίζει την Ύδρα, αλλά όταν την φωτογράφησα για πρώτη φορά, επαγγελματικά, κατάλαβα ότι αυτά είναι τα χρώματα της.

Μέσα από το Περιοδικό www.dreamideamachine.com, βλέπουμε φωτογραφίες από διαφορετικούς τόπους και τοπία, ποιος ήταν ο ποιο δύσκολος τόπος, μετά την Ύδρα και γιατί;

Το Κάϊρο, ο Μουσουλμανικός κόσμος, ενώ είναι ένας παράδεισος χρωμάτων και ανθρώπων, οι Άραβες γενικότερα είναι αρνητικοί στην φακό και έτσι ο φωτογράφος, αναγκάζεται να καταφεύγει σε διάφορα κόλπα για να τους φωτογραφήσει και αν είναι τυχερός όπως εμείς να επιστρέψει αβλαβής, μη την αρωγή του Ελληνικού Προξενείου, που θα ευχαριστούμε όσο ζούμε, γιατί χάρη στον Σύμβουλο του Υπουργού Εξωτερικών κ. Ηρακλή Μοσκώφ, στον Έλληνα Πρέσβη και την Υποπρόξενο, είμαστε τώρα εδώ και συζητάμε.

Στο περιοδικό www.dreamideamachine.com εκτός από Εκδότης, αρθρογραφείτε για τη φωτογραφία και φωτογραφίζετε, πως συνυπάρχουν όλοι αυτοί οι ρόλοι μεταξύ τους;

Το περιοδικό, προέκυψε μετά από πολλές συζητήσεις με τη σύντροφό μου, σαν ανάγκη κάλυψης της Ελληνικής και Παγκόσμιας εικαστικής σκηνής και ιδιαίτερα την προβολή των Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό (για αυτό τον λόγο είναι και δίγλωσσο), αρθρογραφώ για την φωτογραφία γιατί την αγαπάω και φωτογραφίζω όπως αναπνέω… Καταληκτικά, όλα τα παραπάνω κομμάτια, συνθέτουν το χαρακτήρα μου και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Το ένα τροφοδοτεί και ενισχύει το άλλο.

 Info: ‘’Art goes to… Islands- Papagalos Hydra’’, 1ο 4ήμερο: 28-31/7/14 - Εικαστικά 2ο 4ήμερο:4-7/8/14- Φωτογραφία & Εφαρμοσμένη Τέχνη 3ο 4ήμερο:11-14/8/14- Εικαστικά Ώρες Λειτουργίας Έκθεσης: 12:00-15:00 & 19:00- 00:00 Οργάνωση: Papagalos & www.dreamideamachine.com Επιμέλεια: Έφη Μιχάλαρου-Δημοσιογράφος & Κριτικός Τέχνης και Χριστίνα Βουβάκη-Μανουσάκη-Θεωρητικός Τέχνης