Ο Ακης στο AFRΑID

Από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Πώς το μικρόβιο της υποκριτικής μπορεί να σε οδηγήσει από την Υδρα στη σκηνή του θεάτρου Παραμυθίας

Κείμενο / Φωτογραφίες: Στέφανος Καστρινάκης

Ο Ακης Σιδέρης γεννήθηκε και έζησε μέχρι τα 18 του σε ένα ευλογημένο και ιδιαίτερο νησί, την Υδρα. Τα παιδικά του χρόνια ήταν γεμάτα από όμορφες στιγμές, γεμάτα από αυτή την παιδική αφέλεια που σε κάνει να τα βλέπεις όλα όμορφα. Οταν καλοκαίριαζε έπαιζε ατέλειωτες ώρες κρυφτό γύρω από τη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού και έτρωγε -τι άλλο;- τεράστιες ποσότητες παγωτού. Θυμάται με νοσταλγία τα καλοκαιρινά μπάνια με την παρέα του στο Αυλάκι και, μεγαλώνοντας, στη Σπηλιά – εκεί έπινε ανάμεσα στις βουτιές του και τα πιο περίεργα cocktails. Σαν παιδί θυμάται πως ήταν ευγενικός άλλα καθόλου κοινωνικός. «Κρατούσα αποστάσεις», παραδέχεται, «κλεινόμουν στον εαυτό μου και ήμουν ντροπαλός κάποιες φορές - όπως κάθε δεύτερο κατά σειρά παιδί σε μία οικογένεια. Η διέξοδός μου ήταν τα βιβλία της Ευγενίας Φακίνου και η μουσική». Οι γονείς και το στενό οικογενειακό του περιβάλλον, βέβαια, τον περιέγραφαν ως ένα σκληρό, κακομαθημένο και αντιδραστικό παιδί που δημιουργούσε συνεχώς φασαρίες. Προφανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση... Πρόσφατα συνειδητοποίησε πως το μικρόβιο της υποκριτικής υπήρχε μέσα του από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Από πολύ μικρός σκεφτόταν το επάγγελμα που θα ήθελε να ακολουθήσει και όλως τυχαίως όλα ήταν προς το καλλιτεχνικό. Με τη σημείωση πως όλα αναπτύσσονταν σε ένα σκηνικό θεάτρου, σαν μικρά μονόπρακτα με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Στην Υδρα, όμως, μπορεί ο τομέας των εικαστικών να ήταν και να παραμένει σε υψηλό επίπεδο, οι τομείς ωστόσο της υποκριτικής και του χορού δεν υπήρχαν καθόλου, ούτε καν σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αν υπήρχαν, σίγουρα θα συμμετείχε σε κάποια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και δεν θα χρειαζόταν να περιπλανηθεί τόσο ώστε να βρει τον προσανατολισμό του, τον δρόμο που τον γοητεύει. Βέβαια, όπως παραδέχεται, όλη αυτή η αναζήτησή είχε και την ομορφιά της.

Για να διαβάσετε όλο το άρθρο:www.protothema.gr