Μία σύγχρονη ασκητική μορφή που έζησε στα
χρόνια μας ήταν ο παπά Φώτης Λαυριώτης που γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1913
και έφυγε από τη ζωή στις 5 Μαρτίου 2010.
Φαίνεται πώς υπήρξε αναμφισβήτητα μία μορφή
κολλυβαδικής εποχής, με αρχές και βιώματα οσίων ασκητών, που μόνο στα συναξάρια
των Αγίων διαβάζουμε.
Αγιορείτης στο ξεκίνημα αλλά και μέχρι τέλους
πιστός στις αρχές της μοναχικής πολιτείας, παρ’ όλο που έζησε τα περισσότερα
χρόνια της ζωής του σαν ένας περιπλανώμενος για την αγάπη του Χριστού.
Πολλές από τις περιπλανήσεις του τον έφεραν στην Ύδρα, που φαίνεται πως αγαπούσε, επισκεπτόμενος τις Μονές και τις εκκλησίες του νησιού...
Τον θυμάμαι να ανεβαίνει τον δρόμο και μου έκανε εντύπωση η
ασκητική μορφή του, το φθαρμένη ράσο του και το ταγάρι που κουβαλούσε στον ώμο
του.. «Ευλογημένος ο κόπος σου», ήταν ο χαιρετισμός
του, όταν κάποια στιγμή σε ώρα εργασίας συναντήθηκα με τον παπά Φώτη, τον κοίταξα,
τον χαιρέτησα, χαμογέλασε με μάτια που έλαμπαν και έφυγε με αυτό το χαρακτηριστικό
ανάλαφρο, βιαστικό βήμα που είχε… Απομακρυνόμενος, διαισθάνθηκα ότι αυτός ο
άνθρωπος πιθανότατα είχε υπερβεί τα ανθρώπινα όρια…
Οι (2) φωτογραφίες μου προσφέρθηκαν από τον Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του
Πολιτιστικού Συλλόγου «Κιβωτός του Γένους» κ Κωνσταντίνο Τσακίρη και είναι από την επίσκεψη του παπα-Φώτη στην Ύδρα
Παπα-Φώτης
Λαυριώτης, ο "άγιος-αλήτης" της Λέσβου
«Ο παπά Φώτης είναι γνωστός για την εν Χριστώ
"αλητεία" του, έχουν γραφεί πολλά για κείνον ακόμη και ενόσω ζούσε.
Πολλοί τον λένε ήδη άγιο. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για άνθρωπο του Θεού
και για μια από τις πιο μινιμαλιστικές μορφές του καιρού μας, όσον αφορά τον
τρόπο που κινήθηκε πάνω στη γη. Ξυπόλητος, με ένα τρύπιο ράσο, απεκδυόμενος
κάθε ανθρώπινη ανακούφιση και παρηγορία σχετική με το σαρκίο του, με μόνη
έγνοια να μαζεύει καλούδια για τους ναούς που έχτιζε και για τους αναγκεμένους
που προστάτευε αυτός ο ενδεέστερος, σχεδόν, και αυτής της ένδειας!
Παλαβός. Θυμωσιάρης αν του έθιγαν την Ορθοδοξία και αν οι ζωές των ανθρώπων
προσέβαλαν το "καθ' ομοίωσιν". Την φασαρία την είχε στο τσεπάκι του,
δίπλα στα χαρτάκια των ονομάτων που μνημόνευε, η περιφρόνηση της βόλεψης του
ήταν νόμος και οι πράξεις λατρείας προς τον Θεό ο προσωπικός και μοναδικός
δογματισμός του. Τα είχες καλά με τον Κύριο, την Παναγία και τους Αγίους, τα
είχες καλά και με τον παπά Φώτη.
Γινόσουν επιλήσμων όλων αυτών, μαύρο φίδι που σ' έφαγε, σταλμένο απ' τον παπά Φώτη...Δεν είχε όρια αυτός ο κουρελής παππάς, δεν είχε συμβατικές υποχρεώσεις του κόσμου τούτου…»
Γινόσουν επιλήσμων όλων αυτών, μαύρο φίδι που σ' έφαγε, σταλμένο απ' τον παπά Φώτη...Δεν είχε όρια αυτός ο κουρελής παππάς, δεν είχε συμβατικές υποχρεώσεις του κόσμου τούτου…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου